Wetenschappelijk erkend

Het was pas sinds de jaren 50 dat wetenschappers, met de hulp van nieuwe analytische technieken, belangrijke componenten van propolis begonnen te isoleren die de mensheid kon voorzien van vele voordelen.
Ten minste 180 verschillende ingrediënten werden in propolis geïdentificeerd.
Een lijst van de belangrijkste chemische aanwezigheid in propolis wordt gegeven in de volgende tabel.(Krell, 1996):

Class of Compound	Group of Components	Hoeveelheid
Resins	flavonoiden, phenolic zuren en esters	45-55%
Waxes and Fatty Acids	Bijenwas en plant elementen	25-35%
Essentiele Oliën	volatiles	10%
Pollen	proteine (16 vrije amino zuren >1%), arginine en proline samen 46%	5%
Andere organische stoffen en Mineralen	>14 trace mineralen, ijzer en zink, ketones, lactones, quinones, steroids, benzoic acid, vitamines, suiker	>5%

De belangrijkste farmacologisch werkzame bestanddelen in propolis zijn de flavones, flavonols en flavanones (hierna gezamenlijk te noemen flavonoïden), en diverse phenolics en aromaten.
Flavonoïden spelen een belangrijke rol in de pigmentatie van planten.

Flavonoïden zijn verantwoordelijk voor een groot deel van de biologische activiteit in propolis (Grange en Davey, 1990). Ten minste 38 flavonoïden zijn gevonden in propolis, met inbegrip van galangin, kaempferol, Quercetin, pinocembrin, pinostrobin en pinobanksin (Schmidt en Buchmann, 1992).
Sommige van de phenolics omvatten cinnamyl alcohol, cinnamic zuur, vanilline, benzylalcohol, benzoëzuur en caffeic en ferulic zuur.

De chemische samenstelling van propolis is zeer variabel vanwege de brede waaier van planten bezocht door honingbijen bij het verzamelen van de grondstof.
Crane (1990) identificeerde ten minste 67 soorten planten die honingbijen bezochten om propolis materiaal te verzamelen. Belangrijke bronnen zijn onder andere populieren, Alders en berken, kastanjes, essen, diverse Prunus en wilgen. Variaties in de bijenwas die men in ruwe propolis vindt hebben ook hun invloed op de chemische samenstelling.

De plantensoorten in een geografisch gebied bepalen de soorten en hoeveelheden van belangrijke bestanddelen in propolis.
Uit een recente studie van Nieuw-Zeelandse propolis blijkt dat de belangrijke dihydrofavonoids, pinobanksin en pinocembrin, ongeveer 70% van de flavonoïden vormde in de geanalyseerde monsters (Markham, et al., 1996).
Een soortgelijke studie van Braziliaanse, Uruguayaanse en Chinese monsters bleek dihydroflavonoids in alle gevallen minder dan 10% te omvatten, behalve een monster, dat 50% bevatte.

Uit studies blijkt dat de plantenharsen die door bijen worden verzameld, ten minste gedeeltelijk gewijzigd worden door bijen nog vóór gebruik in de korf (Cuellar et al., 1990). De aanwezigheid van suikers suggereren ook een gedeelte metabolisering door bijen (Greenaway et al., 1987).

Het is pas in de laatste twintig jaar dat wetenschappers erin geslaagd zijn te bewijzen dat propolis actiever en belangrijker is dan onze voorouders dachten.
Propolis wordt nu beschouwd als een belangrijk onderdeel van voedingsleer en een natuurlijke genezing door de World Health Organization.

De populariteit van propolis groeit gestaag, vanwege de vele mogelijkheden. De concentraties van flavonoïden lijken verantwoordelijk te zijn voor de grote antibiotische werking van propolis. Flavonoïden bezitten vele krachtige curatieve effecten. Eenenveertig van deze stoffen zijn erkend door de wetenschap.
Chemische analyse van propolis blijkt dat het uiterst complex is. Propolis is een rijke bron van mineralen, vitamines C, E, provitamin A, en B-Complex. Samen met een selectie van aminozuren, vetten, mineralen, spoorelementen, zoals koper, ijzer, mangaan en zink, alsmede bioflavonoïden.

De gepubliceerde werken rond propolis, meestal uit Oost-Europa en de Sovjet-Unie, bestaan uit zeer technische laboratorium studies, samen met grotendeels anekdotisch klinische verslagen, meestal in de behandeling van infecties.

Blijkbaar is er geen sprake van een grote inspanning om de effectiviteit van propolis te testen met gecontroleerde klinische onderzoeken, zoals dat wel gebeurt met nieuwe geneesmiddelen uit farmaceutische bedrijven.
Deze proeven zijn zeer duur, en het is moeilijk om artsen en leken gelijk al gebruik van de behandeling, als onderdeel van de traditionele praktijken.
Er zijn enkel gegevens bekend van vergelijkende studies door artsen bij de behandeling van bepaalde aandoeningen waarbij men propolis enkel als één dan de middelen gebruikte. Ook zal een Amerikaans farmaceutisch bedrijf geen miljoenen dollars willen besteden die nodig zijn voor marketing-goedkeuring voor een product dat al goedkoop beschikbaar is via het alternatieve gezondheids-circuit.
Dus propolis valt hierdoor gewoon buiten het geldend Amerikaanse medische systeem.
Alleen de patiënten kunnen worden verzorgd, en ze hebben geen stem of pleidooien voor systematische onderzoek.

Sommige van de meer interessante klinische studies van propolis zijn een Sovjet-rapport over het gebruik ervan met 460 patiënten met infecties (Tsarev ea, 1985), en een Roemeens document over veelbelovende herpes behandelingen (Esanu, 1981), waarin vermeld propolis, knoflook, en mariene algen als veelbelovend antivirale middelen. Andere rapporten betrokken propolis voor de behandeling van verschillende aandoeningen, met inbegrip van 45 gevallen van orale leukoplakia, waarschijnlijk geen aids, in China (Pang en Chen, 1985)
Propolis wordt gegeven aan patiënten in Rusland voor en na de operatie als steun in de genezing en het voorkomen van infectie en ter stimulering van energie tijdens het herstelproces.

In tegenstelling tot penicilline of andere drugs, is propolis altijd effectief, want bacteriën en virussen kunnen geen toleranties opbouwen tegen propolis. Dit werd klinisch gecontroleerd na het gebruik ervan in meer dan 16.000 situaties.
Deense wetenschapper, dr. K. Lund Aagaard, beschouwd als een expert op het gebied van propolis verklaart, "Het hele onderzoeks-programma had een enkel doel, namelijk voor het verkrijgen van een stof met de grootst mogelijke efficiëntie tegen het grootste aantal ziektes. De vele genezingen zijn relevant door zichzelf en het aantal mensen die gebruik maken van propolis wordt steeds groter. "

"Propolis is antiseptica, anti-schimmel, antibacterieel en anti-microbiële.
Er zijn momenteel geen vervaardigde geneesmiddelen die een virus bestrijden, maar propolis heeft antivirale eigenschappen "(HWSchmidt, MD Duitse Medical Association)

Onlangs opende Cuba een multi-miljoen-dollar-faciliteit voor de wetenschappelijke studie van propolis en de andere producten uit de bijenkorf.

Uit de opgedane ervaringen in Zuid-Afrika en Israël, blijkt dat propolis effectief is in de behandeling van kinderen met "Creche Syndroom" en lagere luchtweginfecties. Kinderen die preventief behandeld worden met deze formulering (Propolis Kid), hebben een betere weerstand tegen infecties van de luchtwegen opgebouwd, waardoor het ziekteverzuim op scholen en kleuterscholen drastisch gedaald is.

Voor informatie over propolisgebruik in de VS, vroegen we een bekende kruidenkenner, Ed Smith om uitleg.
Hij verkoopt propolis (onder andere producten), en beschreef het als een zeer sterke antifungale.
Hij zei dat de kwaliteit varieert van streek tot streek en van de seizoenen, hoewel de meeste van de producten goed of uitstekend zijn.
Propolis varieert ook, afhankelijk van het gebied waar het geoogst, omdat de bijen hars verzamelen uit de soorten die bomen beschikbaar zijn.

Volgende >>